Ik vind het bijzonder fijn dat ik sedert een paar maanden Wouter Kuyper en zijn vaste kompaan Joris Alblas niet meer hoef voor te stellen. Dat deed ik namelijk niet zo heel lang geleden, toen de titelloze plaat van het versterkte duo uitkwam en nog ietsje later mocht ik het over BmB hebben, het trio waarin accordeonist Wouter Kuyper al even actief is.

Nu kan ik me dus beperken tot de nieuwe, tweede plaat van Wouter en Joris hebben, een heuse Coronaplaat, want zo goed als volledig tot stand gekomen in de periode, die we ons allemaal nog lang zullen herinneren vanwege het tot stilstand komen van ons gewone leventje, de inperking van onze bewegingsvrijheid en vooral het gemis aan ontmoetingen met echte mensen. In die periode dus, of eigenlijk al bijna een jaar vroeger, in het voorjaar van 2019, begonnen Wouter en Joris de eerste plannen te maken voor een nieuwe plaat. Tussen dat moment en de dag waarop ze voor het eerst in de studio stonden, verliep bijna een jaar van plannen maken, nummers schrijven, muzikanten uitzoeken, uitvissen hoe je wat gaat betaald krijgen en…spelen.

We schreven februari 2020 toen de twee heren erover uit waren, dat ze bij onze eigenste Jeroen Geerinck en zijn Studio Trad terecht zouden komen, dat de nieuwe plaat een dozijn nummers zou bevatten, (negen van Wouter, drie van Joris), dat een beroep zou gedaan worden op de te verachten percussieklanken van Roeland Uitdewilligen, dat de trompet en de flugelhorn van Frank van Vliet niet mocht ontbreken en de fluiten van Isaac “Ies” Muller onontbeerlijk waren. En toen kwam dus Corona, was het een hele tijd lang niet mogelijk om de verplaatsing van Nederland naar de Belgische studio te maken en moest er dur geroeid worden met de digitale riemen die voorhanden waren. Nummers werden elektronisch doorgestuurd, laagjes werden toegevoegd, men kwam tot de vaststelling dat een draailier niet zou misstaan in “Scottish Périphérique”, zodat ook Harald Bauweraerts nog aangesproken moest worden. Beetje bij beetje vielen de puzzelstukjes in mekaar en nu is ze er dus, die tweede plaat.

Het artwork is wederom prachtig -en van de hand van Tineke Lemmens- en de melodieën, die veelal tot stand kwamen tijdens de kampeerpartijen van Wouter doorheen een flink deel van Europa, zijn erg gevarieerd: van Polka tot Polska, van Mazurka tot Wals, van Bourrée tot Scottish, het is er allemaal. Joris speelt alweer bijzonder knap gitaar en Wouter en z’n accordeon en doedelzak doen de rest. En dat is niet weinig: een traditioneel klinkende plaat vol nieuwe nummers, het is eens wat anders, maar voor een nummer als “Mazurmeau” of “Dusgemint” mag je ondergetekende altijd wakker maken. Waarmee ik maar wil zeggen dat deze plaat precies op tijd komt om de heropening van het normale leven mee te vieren. Vanaf begin juli mogen ze weer de hort op en kunnen ze weer Balfolk gaan spelen. De deunen van de nieuwe plaat zullen daar allerminst misstaan, durf ik te denken. Heerlijk vervolgplaatje!

(Dani Heyvaert)